این جلسه مناظره آیت الله سيد مهدی ميرباقری و آیت الله علی اكبر رشاد با موضوع «عقل و ايمان» است.
در این مناظره آیت الله علی اكبر رشاد با اشاره به این موضوع که علم بر دو نوع دينی و سكولار است بیان می دارد: علم فقط مجموعه ای از گزاره ها نيست، بلكه گزاره هايی فرا آمده از پيشينه ها و مبانی و سوگرفته به سمت منافع و غايات است و از سوی ديگر نيز گزاره های توصيه ای همواره رويكردی وصفی را در خود دارند.
آیت الله رشاد معيارهای علم دينی و سكولار را قابل تشخيص و تعريف و هر كدام را ذومراتب دانست و معيارهايی برای علم دينی را برشمرد. دين را واقع نما دانست و با بيان اين كه آن چه صادق است، دينی است و آن چه كاذب است، دينی هم نيست، و در ادامه علم را دستگاهی متشكل از مجموعه ای از مؤلفه های گوناگون خواند و عوامل وحدت و تمایز علوم را بیان نمودند.
آیت الله سيدمهدی ميرباقری، نيز به منظرهای مختلف برای بحث درباره امكان علم دينی اشاره می کند و می گوید: اگر به هيچ معنايی علم دينی امكان پذير نباشد به لحاظ كاركردی ما می توانيم قائل به علم دينی شويم؛ يعنی نظام نيازمندی هايی كه در دنيای اسلام در يك فرايند رو به مقصد پديد می آيد با نظام نيازهای موجود در يك جامعه غير دينی متفاوت است و اگر قائل باشيم كه كاركرد علم حل نيازمندی هاست و فرآيند تكامل نيازمندی های بشر در جهان را در يك مسير مشترك ندانيم و بگوييم نظام نيازمندی های مسلمين غير از نظام نيازمندی های كفار است قاعدتاً نظام علم هم متفاوت خواهد بود.
آیت الله ميرباقری در ادامه با اشاره به منظر معرفت شناختی، پذيرش نظريه انكشاف مطلق و نظريه تطابق در صدق را مانع امكان پذير دانستن علم دينی دانسته و علم دينی را عهده دار تفسير فهم از جهان و نه تفسير تطابق محض عنوان می کنند و در پایان به اين مبحث می پردازند كه اختيار چه نقشی در كيفيت فهم و فرآيند فهم از جهان دارد.
