یکی از موضوعات اساسی در هویت شهر ایرانی اسلامی، لزوم مطالعه آسیب‌شناختی شهرسازی مدرن در ایران معاصر است. بطور کلی مفهوم شهر در ايران در دوران معاصر هرگز روشن نبوده است. آن‌چه قبل از انقلاب بيشتر به‌چشم می خورد تفسيري مستبدانه و فرمايشی از مدرنيزاسیون در شهرسازی، شهرداری و شهرنشينی بود و نظر اين بود كه اين مفاهيم، به عنوان مفاهيم جهانشمول و غيرقابل اجتناب می بايد وارد شده و به هر ترتيبي،‌ استقرار يابند. خطای آشكار در اين شيوه تفكر آن بود كه فكر مي‌كردند می توان به صورت انتخابي، برخي از جوانب مدرنيته را در شهرسازی وارد كرد و از بقيه چشم پوشيد.
اين شرايط پس از انقلاب، دچار پيچيدگی مضاعف شد؛ زيرا در حالی كه هيجان انقلابی و اراده نظام جديد بر مقابله با غرب و غرب‌گرايی استوار بود، به‌واسطه عدم توجه به ماهيت و نقش شهر در تقويت يا تضعيف نظام سياسی، شهرسازی به روش غربی (شبه غربی) همچنان تداوم يافت. در حالي‌که شرايط سياسی، اجتماعی، فرهنگی و اقتصادی تغيير کرده بود و انتظارات کاملا تازه و بی سابقه‌ای مطرح گرديدند. در آن مقطع تاريخی، کسی به اين نکته حساس توجه ننمود که عدم ارائه يک تعريف جامع و مانع از مفهوم جديد شهر و نيز عدم توجه به اين موضوع زير بنايی که فرهنگ و تمدن در طول يکديگر قرار دارند و نه در عرض هم، بعدها مشکلات پيچيده‌ای را در پيش روی جامعه قرار داد.

صوت نشست مجازی ما و شهر مدرن با موضوع «آسیب‌ های شهر مدرن» با حضور محمدجواد استادی را بشنوید.